Van vluchteling tot verpleegkundige: de droom van Sahar komt uit in het HagaZiekenhuis

Tien jaar lang wachtte Sahar Hossini (30) op een verblijfsvergunning. Al die tijd kon ze als Iraanse vluchteling zonder papieren eigenlijk niet studeren of werken. Ze greep elke mogelijkheid aan om de Nederlandse taal te leren en zich nuttig te maken. Haar inzet werd beloond: bij ROC Mondriaan mocht ze starten met de opleiding Verpleegkunde. In HagaZiekenhuis Den Haag rondde ze haar leerwerktraject succesvol af. Ze werkt er nu als verpleegkundige. “Ik wil mijn ervaring gebruiken om anderen te steunen.”

“Alles in mijn leven hing af van de verblijfsvergunning”, zegt Sahar. Ze heeft net haar dienst afgerond op de verpleegafdeling Longziekten van HagaZiekenhuis Den Haag als ze haar verhaal doet. Ze blikt terug op de weg die ze heeft afgelegd om hier te komen: ze is afgestudeerd verpleegkundige. Een droom die uitkomt.

Bruut verstoord

Haar dromen werden eerder bruut verstoord toen ze als zestienjarig meisje moest vluchten uit Iran. Samen met haar moeder en broertje kwam ze terecht in een asielzoekerscentrum in Dronten. Daar begon een uitputtend traject om definitieve verblijfspapieren te krijgen. Als kind mocht ze tot haar achttiende onderwijs volgen op een school in Zwolle. “Al snel had ik de taal geleerd en haalde ik alleen maar achten. Maar daarna hield het op. Ik had als ongedocumenteerde geen recht op onderwijs in Nederland. Dat maakte me zo verdrietig. Voor mijn gevoel werd ik niet gezien als mens, maar als ‘die papierloze’.”

Sahar wilde haar dromen realiseren ondanks dat ze geen verblijfsvergunning had. “Ik heb van mijn moeder geleerd dat ik altijd moet doorzetten. We kwamen in Den Haag terecht en daar werd de bibliotheek mijn tweede thuis. Ik was er van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Ik las Nederlandse kinderboeken en zocht naar een plek waar ik nog beter de Nederlandse taal kon leren.”

(Tekst gaat verder na foto)

Taaltoets

Via Taal aan Zee, een Haagse organisatie die taallessen verzorgt voor asielzoekers, vluchtelingen en kwetsbare anderstaligen, mocht ze een taaltoets doen. Ze bleek het taalniveau te hebben van iemand die zonder moeite aan een mbo-studie zou kunnen beginnen. Maar die stap is nog ver weg voor Sahar, die dan nog steeds zonder verblijfspapieren zit.

“Via Vluchtelingenwerk kon ik voorlichting geven op scholen en mijn verhaal vertellen als vluchteling. En ik ben een online zelfstudie tandartsassistent gaan doen. Ik zorgde dat ik programma’s als Word en Excel in de vingers kreeg en heb zelfs gesolliciteerd bij tandartspraktijken om als tandartsassistent te gaan werken. Na zes pogingen was er een praktijk waar ik op vrijwillige basis het vak mocht komen leren. Ondanks dat ik op papier niet bestond, kon ik zo voor mijn gevoel toch een bestaan opbouwen.”

Toch bleven alle deuren tot een ‘echte’ studie dicht. Tot frustratie bij Sahar, die uitlegt dat het voelde alsof haar ‘gouden jaren’ haar werden afgenomen. De jaren waarin je als jongvolwassene wil ontdekken waar jouw talenten en kansen liggen. Toch hield haar moeder haar voor: “Als er 100 deuren dicht blijven, dan gaat de 101^e open.”

Opengaande deur

Door haar voorlichtingswerk ging het verhaal van Sahar op veel plekken rond. De deur die uiteindelijk openging, bleek die van ROC Mondriaan in Den Haag.

“Daar hoorde Evert de Graaf, docent Verpleegkunde, mijn verhaal aan. Hij vroeg of ik de dag erna meteen kon komen. Ik mocht vier weken lang laten zien wat ik in me had.”

Al snel werd duidelijk dat Sahar de perfecte student was. ROC Mondriaan zette alles in het werk om haar als student een kans te kunnen geven. “Om mij een toegangspasje en een e-mailadres te geven, moest het hele systeem omzeild worden. Ik was geen normale student, maar een student met een berg uitdagingen.”

In het tweede jaar van haar studie kwam haar verblijfsvergunning rond. Toen was ze opeens ‘Sahar mét papieren’. Ze bleef de fanatieke student. Elke dag verscheen ze om 8.00 uur op school en ging ze om 18.00 uur pas weg. Zo kon ze haar studie Verpleegkunde versneld afronden. “Dat Evert de Graaf en de directeur van ROC Mondriaan mij ooit deze kans gaven, is een ontzettend belangrijk puzzelstukje geweest in mijn zoektocht. Zij durfden creatief om te gaan met de regels.”

Vertrouwen

In het derde jaar van haar studie kwam ze terecht in het HagaZiekenhuis, waar ze een leerwerktraject volgde op de verpleegafdeling Longziekten. “Ik was zo zenuwachtig tijdens het kennismakingsgesprek. Ik was onzeker over mijn taal. Toen ik eenmaal mocht beginnen, bleef ik onzeker. Mijn droom was nu zo dichtbij. Ik wilde dit niet verliezen.” Praktijkbegeleider Anja Scheringa gaf Sahar het vertrouwen dat ze nodig had. Voor de zomervakantie studeerde ze af.

“Ik ben zo blij dat ik hier nu werk. Het contact met de patiënten vind ik het allerleukst aan mijn werk. Ik wil warme zorg geven. Ik ben gelovig en ik geloof dat God iedereen een gave geeft. Mensen vertellen me vaak: ‘Sahar, jouw gave is het voeren van een gesprek. Dat lucht op, dat inspireert en je leert veel.' Ik heb zoveel moeilijke tijden gekend. Die ervaring wil ik gebruiken om anderen te helpen.”