Nieuws en agenda

Internist-nefroloog Jacqueline Krol stopt met puzzel- en detectivewerk

“Iets kunnen bijdragen waar een ander wat aan heeft, en wat ik zelf ook leuk vind om te doen.” Dat vindt Jacqueline Krol-van Straaten, internist-nefroloog, het mooiste aan haar werk. Na een loopbaan van ruim 40 jaar, waarvan bijna 30 jaar in het HagaZiekenhuis, gaat ze met pensioen.

Jacqueline komt uit een doktersfamilie. “Mijn oma was oogarts, heel uniek voor die tijd. Ze rondde de lagere school af in 1902. Toen werd er dus verzucht: ‘Dientje deugt niet voor het huishouden, Dientje moet maar gaan leren.’ Zo gezegd, zo gedaan. Het ‘niet deugen voor het huishouden’ is wel een paar generaties doorgegaan, daar deug ik ook niet voor”, zegt ze met een knipoog.

Dicht bij het strand

De geboren Amsterdamse wilde voor haar studie geneeskunde graag op kamers. Het liefst “een beetje dicht bij het strand”. Dus ging ze naar Leiden, waar ze ook haar man ontmoette. Na haar afstuderen kreeg Jacqueline een opleidingsplek interne geneeskunde in het St. Antonius Ziekenhuis.

“Interne geneeskunde beslaat alle inwendige organen waar je wat aan kunt krijgen”, legt Jacqueline uit. “Ik hou van uitzoeken wat er precies aan de hand is. Puzzel- en detectivewerk zeg maar. En dat biedt de interne geneeskunde allemaal.” Nefrologie is een onderdeel van het vakgebied. “Daar ben ik ingerold toen een nefroloog in het St. Antonius wegging.”

Goed op de rails

Als nefroloog heb je te maken met dialyse en niertransplantaties, chronische en acute nierziektes en stoornissen in de water- en zouthuishouding. Een interessante combinatie van care en cure, volgens Jacqueline. “Naast de zorg voor patiënten zijn er ook technische aspecten en raakvlakken met veel andere disciplines.” In 1993 nam ze de stap naar het Rode Kruis Ziekenhuis, voorloper van het HagaZiekenhuis.

Het contact met patiënten vond ze altijd heel bijzonder en dat was wederzijds, blijkt nu. “Ik ben ontroerd door allerlei bedankjes van patiënten. Sommigen zie ik al 20 jaar, daar bouw je echt een band mee op. Als je dan ziet dat een patiënt na de niertransplantatie alles goed op de rails heeft gekregen en voor de tweede keer vader wordt… Heel leuk om daarin te mogen delen.”

Gemengde gevoelens

Ze kijkt met gemengde gevoelens naar haar pensioen. “Het is fijn om tijd te krijgen voor andere dingen. Want ik heb best een drukke baan. Maar ik ga het ook heel erg missen. Vooral de contacten met de collega’s, het team en de patiënten.”

De afgelopen 40 jaar zijn veel dingen beter geworden, vindt Jacqueline. Bijvoorbeeld de medische behandelingen. Een van de eerste patiënten die ze tijdens haar opleiding begeleidde, was een jonge vrouw. Zij overleed aan ziektes waar nu een goede therapie voor bestaat.

Voor geen goud terug

Het elektronisch patiëntendossier noemt ze ook een grote verbetering. Ze zou “voor geen goud” terug willen naar de papieren versie. “Als je vroeger met spoed een röntgenfoto aanvroeg, liep je met de patiënt mee naar de röntgenafdeling”, vertelt ze. “Dan trok je de foto meteen uit het apparaat. Nu kijk je gewoon even in de computer. De mogelijkheden van internet zijn bovendien ook fantastisch: met een paar klikken vind je actuele kennis en richtlijnen.”

Promoveren en vrijwilligerswerk

Niks doen is niets voor Jacqueline. Na haar pensioen gaat ze aan de slag met een al lopend onderzoek in het LUMC. Hierin wordt gekeken naar online educatie voor niertransplantatiepatiënten. Hoe kun je hen kennis en inzicht bijbrengen over hun ziekte zodat ze meer regie krijgen over hun gezondheid en behandeling? “Een interessant en belangrijk project, waarbij mijn kennis en ervaring van pas komt. Ook kan ik dan mijn oude wens om te promoveren nog waarmaken!”, zegt ze verheugd.

Daarnaast is Jacqueline vrijwilliger op de Zorgbus van Dokters van de Wereld. “De Zorgbus regelt medische zorg voor mensen zonder verblijfspapieren. Zij hebben wettelijk recht op noodzakelijke zorg, maar vaak weten ze niet waar ze terechtkunnen. Ook hulpverleners kennen de regels niet altijd. De bus staat afwisselend in Den Haag en Amsterdam en dan is er een soort inloopspreekuur.”

Tevreden

Ze kijkt tevreden terug op haar loopbaan. Een intellectuele uitdaging én zorgen voor patiënten: precies wat ze wilde. Ook is ze trots dat het lukte om een groot gezin met 5 kinderen te combineren met deze drukke baan. “Ik heb in dit leven meer geluk gehad dan ik verdiend heb, dat gun ik iedereen.”

Jacqueline bedankt alle patiënten die ze de afgelopen jaren heeft mogen begeleiden voor het vertrouwen. “Ik wens u en uw naasten alle goeds.”