Nieuws en agenda

“Kom je alsjeblieft weer helpen in Suriname?”

Je zou verwachten dat intensivist Iwan Meynaar na vier coronagolven wel toe was aan rust. Maar toen hij een appje met een noodkreet kreeg uit Suriname, twijfelde hij geen moment. Net als een jaar eerder reisde hij in juli weer naar Suriname om hulp te bieden. Deze keer gingen endoscopieverpleegkundige Maureen Swedo en arts-assistent Cardiologie Anoeshka Orie met hem mee.

“Ik ken de cultuur in Suriname een beetje”, vertelt Iwan. “De mensen vragen liever niet om hulp. Als ze dat wel doen, is het menens. Toen ik een appje kreeg, wist ik dat ik weer moest gaan.” Maureen en Anoeshka wisten dat na de oproep van het ministerie van VWS. Begin juli stapte het drietal op het vliegtuig. Twee weken later keerden ze vol ervaringen weer terug.

Diepe indruk

Iedere morgen reed Iwan naar het Wanica Ziekenhuis, 30 kilometer buiten Paramaribo (zie foto onderaan dit artikel). Daar gaf hij onderwijs over beademing aan arts-assistenten. In de middag liep hij visite op de Intensive Care (IC) van het ’s Lands Hospitaal in Paramaribo. Eén patiënt maakte diepe indruk op hem. “Die man was al aan de beterende hand. ‘Ik heb geluk, dankzij God’, zei hij zelf. Maar zijn verdriet was toch groot. Zijn vrouw had COVID namelijk niet overleefd.” Het moment greep Iwan aan. Gelukkig kon het team goed over hun ervaringen praten. “Met elkaar deelden we mooie verhalen en ook verhalen met tranen. Dat was erg bijzonder.”

Dankbaar

Maureen en Anoeshka leerden de afgelopen maanden veel op de IC van het HagaZiekenhuis. “We móésten onze kennis en ervaringen wel gaan delen in Suriname”, vertelt Anoeshka. Die hulp was welkom. “De druk op de IC’s was heel hoog. Het zorgpersoneel werkte ontzettend hard. En met minder moderne middelen dan wij hier hebben.” Na twee weken nam Anoeshka met pijn in haar hart afscheid. “Het was een behoorlijk aangrijpende ervaring. Vooral die keer dat ik een patiënt begeleidde naar haar stervende vader op een andere afdeling. Toen de patiënt later naar huis mocht, was ze in tranen. Ze vertelde hoe dankbaar ze was dat ze afscheid had kunnen nemen van haar vader. Die dankbaarheid doet echt wat met je.”

Heftig

Dat deed het ook met Maureen. Ze zag met eigen ogen dat geluk en verdriet soms dicht bij elkaar liggen. “Ik vergeet niet snel dat de vrouw van een jarige patiënt langskwam. In de binnentuin bracht ze haar man op gepaste afstand een taartje. En dat was niet het enige cadeau… De vrouw vertelde dat ze na meerdere mislukte pogingen eindelijk zwanger was. Ze waren beiden zo dankbaar. Toen ik een paar weken later weer thuis was, hoorde ik dat de patiënt het helaas niet heeft gehaald. Dat vond ik moeilijk om te horen.”

Zo weer doen

Ondanks de heftige ervaringen is het toch de dankbaarheid die overheerst bij de drie. “Ik zou het zo weer doen”, zegt Maureen. Daar sluiten Iwan en Anoeshka zich bij aan. “Zonder twijfel!” zeggen beiden.

Het Wanica Ziekenhuis, 30 km buiten Paramaribo